Yalnız kalmayı öğrenmek çok değerli bir yetenek! Gençken, sırlarımızı, hayallerimizi, hıçkırıklarımızı yanımızdakilere emanet etmekte ustaydık, ama zaman geçtikçe anladık ki, ne kadar çok arkadaşımız olursa olsun, herkesin yalnız bir yol yürümesi kaçınılmazdır. Çünkü büyüdüğünüzde, herkesin kendi parlaklıkları ve yorgunlukları, dertleri ve görüşleri, her birinin kendi sessizliği ve donanımı, gururları ve zayıflıkları olduğunu göreceksiniz. Hiç kimse bir başkasının yükünü tamamen taşıyamaz; çoğu zaman kaygılarınız, başkalarının mutluluğunuzu çözemediği gibi, başkaları da sizin mutluluğunuzu anlayamaz. Bu yüzden, her zaman fırtınaları tek başınıza geçmeye hazır olun; en yakın insanlar bile sadece dayanağınız olabilir, destek değil. İnsan, hayatı tek başına yaşar, lekelenir ve günahlarını taşır, acı içkisini yudumlar ve bir çıkış yolu arar. Büyük dalgalar yükseldiğinde, umarım bu yalnız yürüyüş ve sorumluluk içinde, kaosu yaracak ve önünüzü aydınlatacak bir keskinlik kazanabiliriz!